Tradycje w Irlandii

Claddagh ring

Claddagh ring to tradycyjny irlandzki pierścionek, który wręczany jest na dowód przyjaźni, często pełni rolę pierścionka zaręczynowego albo obrączki ślubnej. Symbolikę pierścienia doskonale oddaje sentencja: „Pozwól panować miłości i przyjaźni”. Tradycyjny irlandzki Claddagh przedstawia dwie dłonie trzymające serce, zwieńczone koroąa królewską. Pierścień ten nosić można na 4 sposoby, a każdy z tych sposobów oznacza coś innego. Pierścień noszony na prawej dłoni, z sercem skierowanym na zewnątrz dłoni informuje, że osoba nosząca go nie jest w żadnym poważnym związku i szuka partnera. Jeśli pierścień noszony jest na tej samej ręce, ale do wewnątrz dłoni to oznacza to, że dana osoba ma partnera. Natomiast Claddahg noszony na lewej dłoni, z sercem na zewnątrz świadczy, że osoba ta jest zaręczona. Osoby pozostające w związku małżeńskim noszą pierścień na lewej dłoni, sercem do wewnątrz. Claddagh jest symbolem kultury i dziedzictwa irlandzkiego. Zwyczaj wręczania komuś tego typu pierścienia jest też popularny wśród obcokrajowców, którzy mieszkają w Irlandii.

Ślub i wesele

Tradycje związane z dniem zaślubin i weselem są w dużej mierze podobne do zwyczajów panujących w innych krajach europejskich. Większość panien młodych wybiera suknie w tradycyjnym, białym kolorze, dużą rolę odgrywają też kwiaty, obrączki, tort weselny oraz oprawa muzyczna uroczystości. Warto zauważyć, że Irlandczycy są dość przesądni, oto kilka popularnych wśród Irlandczyków przesądów:

- Gdy panna młoda wychodząc na dwór do ślubu spojrzy w słonce to znaczy, że będzie miała piękne dzieci

- Dobrze jest, jeśli welon założy pannie młodej kobieta, która szczęśliwie wyszła za mąż, źle jeśli panna młoda założy go sama

- Przypadkowe podarcie sukni ślubnej uważane jest za dobrą wróżbę

Również wybór daty jest sprawą bardzo ważną. Irlandczycy wierzą, że ślub wzięty w ostatnim dniu starego roku przyniesie im szczęście. Maj uważany jest za miesiąc pechowy, choć nie znaczy to, że nie bierze się wtedy ślubów. Przesądy dotyczą też dni tygodnia. Stare powiedzenie mówi, że w poniedziałek bierze się ślub dla pieniędzy, we wtorek dla zdrowia, we czwartek dla Boga, w piątek na straty, środa to dzień najlepszy, a niedziela to żaden dzień. Ciekawostką jest też fakt, iż panuje tam przekonanie, że ślub zawarty 29 lutego jest nie ważny. Starą tradycją w niektórych częściach Irlandii było oddawanie salw ze strzelb i innej broni palnej w powietrze podczas przejścia pary młodej. Rzecz jasna w ciągu kilku ubiegłych stuleci zwyczajowi temu towarzyszyły nawet tagiczne przypadki. Obecnie wystrzały z broni palnej zastąpione zostały dźwiękami klaksonów samochodowych.

Muzyka

Życie Irlandczyków od zawsze obracało się wokół muzyki, która obok legend i baśni stanowi część kulturowego dziedzictwa Irlandii. Muzyka irlandzka wyróżnia się na tle europejskim. Dawniej muzyka towarzyszyła Irlandczykom we wszystkich ważnych momentach życia, od narodzin, aż po śmierć. Grana była w kuchniach, stodołach czy na rozstajach dróg, podczas wesel, styp i z okazji różnych świąt. Dawała ludziom przez stulecia rozrywkę i sposobność wyrażania emocji. Typowe melodie taneczne to jigi, reele i hornpipes. Kwintesencją irlandzkiej muzyki są pieśni w języku rodzimym, z których najważniejsze należą do tradycji sean nós. Jest to forma śpiewu a cappella, wywodząca się najprawdopodobniej z tradycji bardów. Do nowszych tradycyjnych pieśni irlandzkich zalicza się kołysanki, ballady, przyśpiewki pijackie, pieśni miłosne i piosenki nonsensowne. Do dziś żywa jest zwłaszcza w irlandzkich pubach tradycja chóralnych śpiewów przy akompaniamencie skrzypiec, akordeonu i bębna.